Przyjście na świat dziecka – to olbrzymia zmiana stylu życia, priorytetów stawianych sobie.
Rozwój to dążenie do osiągnięcia konkretnej rzeczy – umiejętności w życiu warunkującej w przyszłości: samodzielność, niezależność, możliwość samorealizacji- autonomię. Istotą tego procesu jest dynamizm, ciągłe doskonalenie siebie.
Każdy człowiek bez względu na rodzaj i stopień niepełnoprawności jest jedyny i niepowtarzalny.
Nigdy nie wiemy, jaki byłby poziom rozwoju, gdybyśmy nie podjęli działań.
To jak się rozwija dziecko-uczeń zależy od wielu czynników, w tym również od nas samych.
Dzieci (uczniowie) z niepełnosprawnością przechodzą przez te same stadia rozwoju, co dzieci zdrowe, tylko osiągają to w swoim tempie i dochodzą do takiego etapu, jaki umożliwia im ich organizm.
Nie ma gotowych programów. Każde dziecko- każdy uczeń ma swoje preferencje w uczeniu, swoje szanse i zagrożenia w rozwoju.
Nie dopasowuj dziecka- ucznia do gotowych programów.
To co dla jednego ucznia jest dobre, przynosi efekt, nie konieczne dla drugiego jest wskazane.
Głównym celem, do którego dążymy jest niezależność od innych, zdolność do samorealizacji, umiejętność bycia odpowiedzialnym, dawania sobie rady w życiu.
Wychowanie – uczenie dziecka- ucznia, to czuwanie nad jego rozwojem. Nie jest to rzecz łatwa, ale nikt nie mówił tutaj, że ma być łatwa.